Made by Ida
Een beetje nuffig was ze, dat wist iedereen. Niet dat ze er zelf veel aan doen kon, het kwam puur door de opvoeding. En dan vooral door haar moeder…
‘Vergeet nooit dat je niet zomaar een muis bent’, werd haar dagelijks ingeprent. ‘Je voorouders kwamen uit Frankrijk, je bent een souris! En geloof me, dat is heel
wat anders dan zo’n Hollandse kneitermuis’. Samen met een stel andere muizen bewoonden ze de oude burgemeesterswoning in het dorp, maar Milla werd altijd afzijdig gehouden. Eens vonden ze in de provisiekast een bord vol met blokjes kaas. Het plastic
erover was snel doorgeknaagd en allemaal vielen ze watertandend aan. Maar niet Milla’s moeder. Ze nam een blokje mee hun holletje in en dwong Milla hetzelfde te doen.
Piepertje Knaagtand
gluurde nieuwsgierig door een kiertje en wist niet wat ze zag! ‘Stel je voor’, piepte ze later aan de rest…..’Milla moest met de kaas op haar kopje rond de tafel lopen, goed voor haar houding volgens haar moeder! Milla volgde ook operette
lessen, en oefende dagelijks luid hoge toonladders. Wat maakte dat iedereen de pootjes voor de oren hield. Op een dag stond er ineens een muizenklem op de kastplank. Nu was de groep niet helemaal van Lotje getikt, en ze pasten er wel voor op erin te komen.
Maar toen een paar dagen later de klem er nog stond werd de jeugd een beetje baldadig. ‘Wie het dichtst bij het gevaarlijke plankje durft te komen’ piepte stoere Knoeppie Waaghalsmuis en hij sprong er zelfs overheen! Milla’s moeder lag op
bed met muizenmigraine en Milla deed haar best om mee te doen. Haar lange staart was prachtig geborsteld en er was een strikje om gebonden. Maar… ze droeg ook hoge hakjes. En dat had ze beter niet kunnen doen. Met haar schoentje kwam ze vast te zitten
tussen een kier bij het gevaarlijke plankje en….klap de klem sloeg dicht! ‘Pieieieieieiep Auw’ Gelukkig kon ze nog auw piepen, de klem kwam alleen op haar staart. Maar die zat muurvast. Hoe ze ook trok, ze kwam niet los. Ten einde raad restte
haar niks anders dan de eigen staart af te knagen. Voortaan moest ze met een stompje door het leven. Milla schaamde zich zo erg dat ze zich nog meer afzonderde en nauwelijks het holletje meer uitkwam. Door de schaamte zong ze voortaan tijdens haar operette
oefeningen een paar toontjes lager. Hetgeen door de rest van de groep zo prachtig werd gevonden dat ze er voortaan ademloos naar kwamen luisteren. Na enige tijd kwam Wistera Wijsmuis met een lumineus idee. Na overleg met de moeder van Milla, die inmiddels
ten einde raad was over haar verdrietige dochter en de rest van de groep werd besloten een zangkoor op te richten en Milla gevraagd de leiding op zich te nemen.
Al kostte het
nog wel de nodige overredingskracht haar te overtuigen, na een aarzelend begin zongen ze binnen een paar weken de sterren van de hemel. En kwam dat even goed uit….. Want het was bijna Kerstfeest!