Soms rijd ik eindeloos achter een stel scholieren die niet opzij gaan. Voor ieder herkenbaar, je komt er bijna niet voorbij. De wereld is van hen. Maar onlangs was er die flashback. Ik zie twee tienermeiden
zigzaggend over een smalle dijk. Met de fiets, of al een brommer? In dat geval nog voor het helmtijdperk. Luid toeterend worden ze ingehaald door een werkbusje, vlak voor hen abrupt gestopt… Het open gegooide portier braakt een luid scheldende
chauffeur uit.…Ze horen geen woord wat hij zegt; ze liggen blauw van de lach! De wereld was van Ons…Er zijn veel gekke dingen te vertellen, over de tijd met mijn vriendin. De vriendin die slechts 59 jaar werd.
Ik kende haar vanaf mijn 10e.
Ze was niet kritiekloos, wel onvoorwaardelijk. Samen balen
van de gedwongen kerkgang elke zondag in een zwarte kousen kerk. Met een preek van 2 x 3 kwartier met tussenzang. De inktzwarte cathecesatie. Voor haar nog erger, haar vader was koster! Pubers die niks mochten, maar alles deden…We droegen soms
elkaars kleren. Een onwijs kort rokje of hotpants. En natuurlijk de Leebroek. Zo strak, striemen op je benen. Witte lippenstift in de kontzak was een must.
….Wanneer je in het leven niet
de geplaveide weg wil lopen moet je zelf een pad hakken. Soms doodlopend met bijbehorende schade en schande.We loodsten elkaar door ’s levens lief- en aardig wat leed. En toen werd ze ziek… Heel
erg ziek. De hoop na operatie en chemo- ellende werd snel de bodem ingeslagen…Daarna kwam er tijd….Tijd van balansen. Tijd om te rouwen te janken hand in hand.
Tijd
om dingen te doen die ze nog wilde, ’Ik hoef alleen maar langzaam over de dijk rijden, om me heen kijken.’… Ze dronk de lente in, al het moois. Ook Tijd voor een scenario, te sterven zoals zij het wilde: ‘Schrijf jij het op? Maak jij
een afscheidstekst? Zorg je voor een fleurige sjaal in de kist?’ Na even zoeken was er iemand die het territorium van haar ziel binnen mocht. Iemand van de kerk, laagdrempeliger dan een dominee…Sommige trauma’s duren een leven
lang.
En toen moest ik met vakantie. Lang tevoren gepland. Naar Israël. Mijn briefje tussen de Klaagmuur… geen verzoek om onmogelijke dingen, slechts om vrede in haar
hart, rust om los te laten…. En die vrede kwam! ‘ Weet je, ik hoef alleen mijn hand maar op te houden’ Het was 1 van de laatste dingen die ze me zei… Stralend! Ze overleed op moederdag. Na een kleine afscheidsdienst bij
haar thuis, droegen we haar bij muziek van André Rieu ‘You raise me up..’. met negen vriendinnen, uit haar huis. Precies zoals ze wilde.
‘En ieder
jaar is er nieuwe lente
met zoveel vogels – bloemen in de wei,
de zon die opkomt
kust de kleuren wakker
In al die kleine wonderen
vind je mij…’