Een oorwurm, slak, twee spinnen en ook nog een klein piertje. Is die sla biologisch of niet? Het wassen is een aardig werkje, je moet wat  over hebben voor een beetje gezond groen bij de macaroni.

Onbetwist biologisch zijn ook de stoofperen, die het huis stovenderwijs al een paar weken ‘bewieroken’ Krattenvol sjouwt zoonlief de kelder in, de boom staat bij hem achter het huis. Werk zat, zeker dat schillen, want zelf heeft hij daar natuurlijk geen tijd voor. En er gaan liters rode wijn doorheen. Peren stoven, klaarblijkelijk echt een oma werkje.

‘Een streng rantsoen maakt van ieder kruimeltje een boterham’  Wat mn kleindochter betreft lijk ik wel in een horrorfilm beland. Nu ze naar school gaat, zijn de gouden oppasmaandagen veranderd in dagen van oorverdovende stilte, ik zie haar zelden. Ongelofelijk,  als er  dan ook nog gezegd wordt dat het kind teveel van haar oma houdt en daarom  eerst maar eens een beetje moet afwennen…. Het kan dus echt dat  liefde als bedreigend wordt ervaren… (zandzakken voor de deur!) Deze situatie is er kennelijk 1 van. ‘Houden van’ zonder feedback is hoe dan ook een uitputtingsslag. Hoe zet je het volumeknopje lager?  Een hard gelag als je van handig oppasadres lijkt te zijn verworden tot lastige  bijkomstigheid. Gelukkig kan ik  op visite gaan,  door de omstandigheden hooguit 1 x per 14 dg een poosje.  In ieder geval zit er altijd  minimaal 1 mooi boekje, van de bib of kringloop in mn tas. Goed voor een poosje lekker op schoot voorlezen.

Met mn antennes erop gericht, kom ik er steeds meer achter hierin lang niet de enige te zijn. Het is een groot probleem, een enorm stil verdriet. Zoveel oma’s (ook opa’s uiteraard)– zoveel versmade liefde! Ik weet van een vrouw die haar kleinkinderen al meer dan 10 jaren alleen af en toe in de verte ziet lopen, dat is toch niet te doen! Bijna altijd betreft het de oma aan de mans kant die aan het kortste eind trekt.  

Stil verdriet ja, want welke moeder herkent zich niet in: ‘ Plak een smile  op en lijdt in stilte…’  Zorgvuldig laverend om te lange tenen en gekwetste zielen, cijferen we onszelf ter wille van de lieve vrede weg tot het uiterste. Weten we dan niet dat in oorlog en liefde alles geoorloofd is? En zeker in dit soort liefde! Hebben we onze kinderen zozeer verwend dat ze kortzichtig,  steeds maar verwachten dat alles draait om hun welbevinden? Wat kunnen wij eraan doen als hun huwelijk / samenleven verbroken wordt? Beseffen ze niet dat ze ons hierin kunnen maken en breken, de macht in handen hebben om de kleinkinderen van ons te laten vervreemden? Hoe moeilijk de situatieook, waarom moet een oma dienen als stop in het afvoerputje? Hoort zij niet boven de partijen staan, i.p.v. opgezadeld  te worden met allerlei regeltjes en omgangsvormen. Wat is voor kinderen nu fijner dan even uit alle spanningen  die hen beschadigen,  naar grootouders te gaan.  Onbezorgd jezelf kunnen zijn,  geliefd weten en vooral onvoorwaardelijk geaccepteerd!

Maar waarom eigenlijk al dat lijden in stilte?  Wat haat ik die lijdzaamheid! Misschien moeten we een soort vennootschap oprichten met lotgenoten ‘Grannypower’ genaamd. Een handtekenactie  beginnen op facebook .  Voor een wettelijke omgangsregeling van minimaal 1 dag per maand. Ook de grootouders die hun kleinkids in de (herfst)vakantie niet hoefden te ontberen zullen deze actie vast willen steunen.

Wie doet  mee?

Er is een schrale troost; ‘Geduld’ wie het laatst lacht, lacht het best! Zorg voor kennis, blijf op de hoogte met  sociale media: Rond hun tiende krijgen de meeste kinderen tegenwoordig een eigen mobieltje… We kunnen ze dan sms’en, e-mailen en whats appen!

Roos.