‘Zelfs al zou ik stekeblind zijn, ik zou mijn eiland op de geur herkennen’, De woorden van Napoleon over zijn Corsica. Heel herkenbaar inmiddels…. ongelofelijk die geuren! Kruiden en eucalyptusbomen.
Zo’n zuivere lucht, hoe gezond moet het hier zijn!
Corsica, wat ruiger dan Sardinie. Rijdend door hoge bergketens, soms met woeste kammen langs ijzingwekkende afgronden. Gigantische zuilen van
lukraak gestapelde rotsen alsof een langswandelende reus steenmannetjes bouwde. Onherbergzaam land, schapen, geiten, een enkele koe. Planten en bomen, taaie stengels met harde dikke bladeren, maar ook prachtige bloemen in de meest uiteenlopende
kleuren. Aan de orleanders heb ik absoluut mijn hart verpand. En met die bloeiende reuzecactussen als surrealistisch decor, zou het me niet verbazen als er ‘Meep…meep…’ in een stofwolk… de roadrunner: voorbij
kwam stuiven ...
Wat een vernuft om hier her en der toch gewassen te telen! Het steenvrij maken alleen al moet een megaklus zijn! En bijna alles beregend of bevloeid. In tegenstelling tot landbouwers
op de ons vertrouwde zompige kleigrond- zaaien/poten in het voorjaar, oogst in het najaar- duurt het bij druiven, fruit- vijgen en olijfbomen zoveel langer…. Hoewel men- naar ik vernam- in deze contreien misschien
wel het oudst wordt ter wereld. Waaraan het strikte vasthouden aan de siesta ongetwijfeld zal bijdragen. (Zoals mijn opa, hij werd 96, iedere middag een tukkie deed in- jawel- de kruiwagen, met een paardendeken) Dagelijks lijf en geest een poosje
tot rust laten komen. Zeker tijdens het reizen, om al het moois even te laten bezinken. De tijd nemen voor de stukslaande branding op de rotsen, dat bootje in de verte, de sfeer in een haventje! Of zoals wij deden, even van de weg af, een
bijna uitgestorven dorpje, klauteren naar het oude kerkje. Luisteren naar de absolute stilte en….. de echo van het verleden…
Mooi mooier mooist, overtreffende trap, maar wat als dit niet
toereikend is… Wow Sardinie… Onaards paradijselijk die kusten en stranden. Kun je ‘mooi-moe’ worden? Tot je…. ‘klababber’ … een put in het asfalt- die zijn er vele- met
een enorme dreun …. weer down to earth… knalt…. Hetzelfde effect geeft het vele afval langs de weg. En ronduit sinister waren die afgebrande stukken grond, rijdend richting het plaatsje Bosa, gevolg van de laatste bosbrand…
Inmiddels aangeland bij het laatste deel van de langste vakantie ooit, waarbij zeker in het begin gemengde gevoelens, beetje sceptisch en angst om in een groep te moeten meedraaien van perfect op elkaar afgestemde 2-eenheden….
Gelukkig kwamen er na verloop van tijd ook wel hiaten aan het licht, waardoor het vooroordeel en mijn ontheemding verminderden... Het blijkt dat de groep eigenlijk voornamelijk uit gewoon lieve mensen bestaat!
En zo komt de dag- de thuisreis al in zicht- dat echtgenoot en ik - grote schrik van iedere kampeerhater- ieder met een toiletrol in de hand….(inmiddels op elkaar afgestemd? HELP!) ons retour camper begeven.
Maar een kniesoor die daarop let, want vlak hiervoor, op slechts 1 minuut lopen is de meest prachtige zeebaai en de thermometer staat op 27 graden! Roos