Met oppasbinkie herfstblad ruimen
‘We bevinden ons in een soort ‘meteorologisch niks’ Aldus de weerman verleden week. Inmiddels zijn wind en regen druk met het wegspoelen van
de herfstkleuren. Brrrr. De donkere dagen voor Kerst
Al maandenlang heb ik het gevoel aan de zijlijn van het eigen leven te staan, terwijl alles om mn moeder draait. Sinds een week of drie hebben
we haar noodgedwongen verhuisd naar de gesloten afdeling van het Woonzorgcomplex.De ontreddering is hartverscheurend en ik zou haar het liefst meenemen.Dat het onmogelijk is je goed te voelen als
je kind ongelukkig is was me al bekend, maar een soortgelijke impact aangaande mn moeder had ik niet verwacht. Het is zo intensief dat het me helemaal in beslag neemt. Iemands levensscenario schrijven is loodzwaar! Gelukkig begint
ze zich al snel een beetje te settelen, de oprukkende dementie heeft haar sterke karakter nog niet geheel ondermijnd, ze schikt zich in het onvermijdelijke of zoals mijn schoonzusje het noemt: ‘Oma schudt haar veren’
Onlangs knapte ik op de begraafplaats in een vorige woonplaats het graf van mijn vader een beetje op. Door een lekker zonnetje was het er aangenaam vertoeven. Veel bekende namen, mensen die ik
nog levendig voor me haal. Voor het eerst viel het me op dat veel van hen maar net een stukje in de zeventig werden. Als qua leeftijd de hele wereld aan je voeten ligt sta je daar echt niet bij stil. Nu schrok ik ervan! Hoeveel
verloren dromen liggen hier méé begraven. Of liefdes geofferd op het altaar van fatsoen? Daar op de hoek, mooi plekje, het echtpaar ligt hier zo vredig tezamen onder een stemmige steen. Ik geloof niet dat ik hen
ooit gezien heb zonder dat ze op elkaar liepen te foeteren.
Hij viel me op door zijn relaxte houding bij het verlaten van de supermarkt. Tussen het haastende
kletsende vrouwvolk deed hij een flesje water met twee gekochte broodjes in zijn rugzak. Buiten werd de daar aanwezige plattegrond bekeken en liep hij op wandelschoenen rustig de straat en waarschijnlijk het dorp uit. Staand bij de auto heb ik hem even nagekeken,
me realiserend: ‘Hij doet precies wat ik ook wil!’ Naar een onbekend dorp rijden, auto ergens neerzetten en gewoon gaan lopen…. Hoewel dit zeer zelden wel eens gebeurt, zijn het meestal de verplichtingen die weerhouden. Altijd wel
iets wat belangrijker is. De aloude groene schimmel van het plichtsbesef, daar is-ie weer. En hoe ouder we worden hoe dikker de laag…
Maar ooit ga ik het écht doen.. Tenminste…als
tegen die tijd mn knieën niet versleten zijn…Roos.