Vanuit de tuinkamer
Zodra de zon even schijnt, hup naar de tuinkamer. Inmiddels ligt er altijd wel een boek of krant. Intens tevreden wordt je daar. Zeker ook met die storm onlangs. Midden in het geweld, maar toch beschermd.
Met prachtig uitzicht lekker aan de koffie.
Verspreid op, over en tussen de kale takken van de pergola zit een bataljon mussen. De kopjes allen dezelfde kant op, hun snaveltjes strijdvaardig in
de wind. De zwaaiende takken samen met stormgeluid werken hypnotiserend, het maakt lui en slaperig. Een witte reiger- immer gracieus- schrijdt door de sloot. Sinds kort is me bekend dat deze, in het water staand, trillend met zijn poten een visje naar
boven lokt. Zo slim!
Het strooivoer in het vogelhuisje vindt dagelijks nog gretig aftrek. Duifjes, altijd aanwezig, eten vreedzaam zij aan zij met mezen en vinken.
Het roodborstpaartje scharrelt samen met een stel mussen op- en tussen de deels opgevreten- buxusbol, hopelijk vangen ze de rupsen! Maar de meerkoet pakt het slim aan dit jaar, is echt uitgekookt. I.p.v. actief op zoek, maakt hij met allerlei
takjes de aanzet van een nest op dezelfde vlonder als verleden jaar in de brede sloot. Positioneert zich er dagelijks pontificaal voor, hopend dat een nieuwsgierig vrouwtje zwicht voor zijn bouwcapaciteit…
En dan die eenden, prachtig hoe ze schuin tegen de wind in vliegen, ook wel roeien genoemd. Verdwaasd door hormonen zijn ze op de gekste plaatsen te zien, zelfs op het dak. En natuurlijk in de knotwilgen. Eenden en knotwilgen, wat
een prachtige lentecombinatie! Van wandelen houden ze ook, gedurende de dag wordt verbazend vaak heen en weer, simpel de weg uitgelopen. Een stappenteller om de poot zou verassend resultaat laten zien. En altijd getweeën, alsof
geshowd moet: ‘Wij horen bij elkaar’
Storm regen hagel en soms een onweersklap. Dan toch weer onverwacht de zon. Wat een dynamiek, wat een energie. Het kruipt naar binnen en ik trek
m’n loopschoenen aan. Niks ommetje, maar banjeren in die storm. Elementen (en drijfmest) trotseren. Via de brievenbus aan het eind van de weg, morgen de verjaardag van een oude vriendin, loop ik rond en kom bij mn ijkpunt, in dit geval eikpunt …
de boom halverwege het polderpad. Behalve een verloren tak geeft hij geen krimp en ondergaat de storm stoïcijns. Sterk ras…
Het eerste stuk over de weg kom ik slechts twee fietsen en auto’s
tegen. In de polder daarentegen zie ik behalve een zwerm meeuwen, ooievaars, hazen en fazanten. Een paar nijlganzen staan herrie te maken en opeens lijkt het spreeuwen te regenen. (weer te laat voor een foto). Ze trekken als een wolk over
me heen. Vlakbij huis vliegen een stel wulpen, herkenbaar aan hun gefluit. En in de Giessen baltsen de futen met wapperende kuifjes.
Doet me denken aan mn dochter die schaterde: ‘Kijk
mama…Punkies’
Ondanks aanhoudende kou, de wind nog in de verkeerde hoek, begint onmiskenbaar de lente. De mevrouw in mijn favoriete supermarkt- de eenvoudige zonder teveel poespas- voelt
dit haarfijn aan. Ze heeft het fluorescerend lichtgroen geverfd. Een paradijsvogel die de wereld kleur geeft. Bij de kassa staat een bord: ‘Elke dag een beetje vrolijk…. Natuurlijk’
Langzaamaan verandert het licht en alle knoppen zwellen zichtbaar. Vogels kwetteren aarzelend, de merel begint zachtjes. Maar de lijster, die zijn naam blijkbaar
serieus neemt, is aardig op dreef en omlijst met prachtige, op vraagtekens gelijkende zang de ontluikende wereld.
Roos.