Op terrasje St Enemie
Vakantiemijmering
Inmiddels alweer een week thuis. De hitte is geblust en
jeukbulten gesust.
Vest aan voor de kou. In een flashback zie ik mezelf zitten met ontbijt voor de caravan aan de Tarn. Het is nog vroeg, pas een uur of acht in de morgen. En dat was al nà de ochtendwandeling!
Wat een zelfoverwinning, in de eerste zonnestralen bij de kasteelruïne op de rotsen staan. De kersen aan de bomen langs het pad naar boven zijn heerlijk rijp, dus is de lege maag van korte duur. Overdag is het te heet om iets te ondernemen,
maar niet s morgens vroeg! Gelukkig koelt het in de nacht behoorlijk af. Die ochtend aan het snelstromende kraakheldere water, genietend van de koelte die er vanaf komt, realiseer ik me dat het uiteindelijk is gelukt de onrust uit te bannen... Want je kunt
je lijf uit de onrust halen, maar de onrust uit je lijf is nog even iets anders. Dat kost tijd. Juist in vakantie.. De kikkeraubade is een beetje geluwd, hoewel er af en toe nog eentje zijn stem laat horen. Tegen de avond begint de serenade, tot
diep in de nacht. Zelden zo lekker geslapen! Ook zie je in de avondschemering soms gieren zweven om de hoge rotstoppen. Er klinkt volop vogelgezang uit het tegen de helling aan de overkant groeiende bos. ‘Was dat een wielewaal?’ Zwaluwen-
af en toe een waterspreeuw- duiken pijlsnel naar beneden om te drinken uit de rivier. Als straks de temperatuur oploopt zwemmen we heerlijk in een dieper gedeelte. Door de sterke stroom ga je uitsluitend achteruit. Op m’n lijf geschreven… tegen
de stroom in …
Omdat Frankrijk te mooi is om lang op een plaats te blijven, trekken we graag verder, achter de horizon, over gindse heuvel. Er is zoveel te zien! Het veelal mooie panorama vanaf de snelweg
maakt dat de zonnebril niet alleen voor de zon op moet. Alles komt meer gedimd binnen. Het onderweg zijn, vrijheidsgevoel, een gebied, dorpjes ontdekken…reizen is heerlijk.. Nee, dat gaat nooit vervelen. Er zijn overal nog bloeiende bermen. Ook veel
(gele) brem in de berm 😊. En stukken ontspannener dan jaren terug door airco, de tolpoortbadge, tolpoortjes openen automatisch! En uiteraard navigatie. Maar dan staat er ‘Canicule’ (hittegolf) op de matrixborden boven de snelweg, met advies vooral genoeg te drinken. Bij temperaturen die de 40°C naderen wordt alles toch een beetje beangstigend.
Dan moet je gedwongen je gemak houden. Blijf zitten waar je zit en verroer je niet. Veel lezen en te water dus. En vooral veel slapen!
Later in de Franse
Ardennen, 1 dag van huis. Aan het eind van de dag nog een laatste wandeling in het landschapspark achter de camping. Een mooi, niet te keurig park (het moet wel Frankrijk blijven) Van elke generatie komen we mensen tegen. Gezinnen met kinderen, verliefde tieners.
Wijzelf als wat ouderen. Een echt oud stel waarvan de man, hoewel met stok lopend, alleen nog op de been blijft door de hand van zijn vrouw. Iedereen groet vriendelijk, behalve de tieners, geen tijd, groot gelijk…
En ik? Ik pleng zomaar een traan…Om ’s levens loop.
Roos.