die kwamen ook even langs.
Eind vorig jaar, rond de Kerst werd er aangebeld. Omdat het aan de voordeur altijd geld kost, nam ik de portemonnee vast mee. Ja hoor…’Contributie van de ijsclub’… Het lukte met moeite niet
in de lach te schieten. ‘En graag voor 2 jaar want vorig seizoen is nog niet voldaan’. Pfff toch weer €15,- voor iets waar we- zelfs als er ooit nog ijs komt- geen gebruik van maken. (Geef mij de Giessen maar) De naam is nog ‘Voorwaarts’
ook…Hoezo voorwaarts? Maar opzeggen is ook al wat. Want we zijn natuurlijk wel Noordeloos: ‘Goed zo die gaat’ En verenigingen moeten gesteund. Zo ook de gezellige dorpswinkel, waar je terecht kan voor een leuk cadeautje, zomaar een cappuccino
krijgt en ook nog naar het toilet kan! Hoe waardevol in deze tijd van afstand bewaren en waarin men alleen op afspraak uit de eigen schulp kruipt.
We hebben allemaal een schulp. Het woord komt waarschijnlijk
van schelp. Het is heerlijk een eigen plekje te hebben om je zo nodig in terug te trekken, zeker deze tijd van het jaar. Maar er zijn ook mensen die er nauwelijks uit durven omdat ze denken dat niemand op hen zit te wachten. We doen elkaar tekort.
Eén van de dingen behorend bij ouder worden is het idealiseren hoe het vroeger was. Terug verlangen naar de tijd waarin je zonder afspraak bij elkaar door de achterdeur- altijd open- naar binnen stapte. Even een bakkie
doen, iets vertellen, stoom afblazen. Er is zoveel valse bescheidenheid en overdreven privacy. Waarom moet alles altijd getimed en perfect opgeruimd? En wat is er mis met kwetsbaarheid tonen?
Op maandagmorgen
kunnen oppasbinkie en ik soms uren keutelen. We fantaseren over een koppel van zeker 75 meerkoeten die over de wetering fanatiek grasjes pikken. Maar dan komt de zon tevoorschijn en wordt een bak energie uitgegoten. Het bed wordt afgehaald, dekbed over het
balkon. ‘Schop het beddengoed maar de trap af!’. Hup in de wasmachine. Alle oudejaarstreurnis eruit gewassen. Zou het straks al even naar buiten kunnen? Om 12 u luidt de kerkklok. Nee niet alleen die 12 slagen, maar echt een poosje ge-bim-bam!
Van oudsher het sein voor de boeren op het land dat de aardappels gaar zijn, (beter dan de rapen). Dat dit nog steeds werkt is te zien aan de brave man die altijd naar zijn moestuin fietst. Zodra de klok om 12 u begint te luiden gaat hij huiswaarts. En vandaag
ook nog eens de 1e maandag van de maand, tevens van het jaar. Dus de sirene weerklinkt. In de polder is het soms herrie van jewelste! Waren die sirenetests niet afgeschaft? En kunnen ze anders hiervoor nu eens niet een alternatief verzinnen?
Iedere maand een ander verzoeknummer bijv. Leuk idee?
Roos.