Dagelijks adembenemend..
Bij het krieken van de dag lopen we in de polder, de kriek nog bijna te horen…Een week of wat geleden hier en daar zelfs nog een vleugje vorst op het land. A touch of frost (nee niet de detective). De wind te slim
af, die gaat pas later los. Die aalscholver met wijd uitgespreide vleugels langs de slootkant lijkt in het licht van de opkomende zon- met nodige fantasie- wel een Phoenix.
Voor het eerst zag ik een vliegende koekoek.
Het was dat hij zijn identiteit luidkeels bevestigde anders had ik hem, door de lange staart, aangezien voor een torenvalkje.
De lente viert haar feestje, de bloeiende bermen juichen… Het weilandlaantje met
hoge bomen wordt omzoomt door zoetgeurende meidoornstruiken. Waarvan de witte al in bloei en de roze nog wat aarzelen. De kikkers horen we ook al…Ik zet me nu al schrap voor wanneer al dit moois weer voorbij is…En dan het vogelconcert! ’s
Morgens vroeg echt het mooist. Weidevogels... Met de merel op een der hoogste boomtakken als onbetwist concertleider. Zijn zang immer melancholisch maar hoopvol, een mix van weemoed, verlangen en vreugde, al naar gelang de eigen stemming
te interpreteren. Ik denk bij het horen ervan aan een uitspraak van mijn oude moeder enkele jaren terug: ‘Ik heb zo’n heimwee naar dat wat ik nooit zien zal…’ En aan de pas gestorven tante Fenny, een schat van een vrouw. Zo verdrietig
dat we niet naar haar begrafenis konden, gewoon erbij zijn… En zoals altijd aan vriendin Ria, overleden in 2011. ‘Ze gaan elkaar vast tegenkomen, wat zullen ze gezellig praten die twee…’ En werd toen weer een beetje blij.
Het vreemde stille leven duurt nog voort. Hoeveel schoner is de wereld al in die korte tijd, hoe helder de lucht! Wij houden de adem in, terwijl de hele kosmos herademt! De maagdelijk blanke agendabladzijden grijnzen me toe.
Tijd genoeg nu om winterjassen naar zolder te deporteren en zomergoed op te graven. En o jee waar zijn de halve afzaksokjes voor in de gympen? Of open schoenen, maar dat is nog een stap te ver…Dan moeten eerst de teennagels gelakt, anders staat het
zo kaal…Inmiddels hebben alle theedoeken weer een lusje en er zijn zowaar aardbeiplantjes gepoot.
Bij de dag levend talloze dingen om blij te zijn. Hoe gaat dat lied ook weer?…’Tienduizend redenen
voor dankbaarheid…’
Voor de tuindeur kijk ik op een pas uitgekomen meerkoetnest. Zo aandoenlijk, die kleine hoopjes leven. En adembenemend… door het keukenraam kan ik- laag op een tak-
regelmatig een ijsvogeltje zien zitten tegenover z’n nestje, een holletje uitgegraven in de hoge slootkant.
Als symbool van verbinding met de rest van de wereld maken we evenals de buren, volgens idee
van de Oranjevereniging (Noordeloos natuurlijk), een lange slinger die onze huizen aan elkaar verbindt. Roos