Azuurblauw
Toch maar even uitwassen die wanten, sjaals en mutsen. Ze wapperen heerlijk in de lentewind. De bijbehorende winterjassen zijn al eerder naar zolder verhuisd. En zo ben ik elke dag nog bezig
de hoofdrolspelers van een lange winter te verbannen.
Het luxe weekje ‘tussendoorvakantie’ zorgde hierin even voor stagnatie. Geboekt in de grauwe februarimaand
was het iets om naar uit te kijken. Eenmaal zover, leek het door het inmiddels prachtige weer en lentewondertjes eigenlijk een beetje overbodig. Maar hoe heerlijk is het om een poosje helemaal weg te zijn, en gezien de intensiverende mantelzorg voor mn moeder
misschien wel eens nodig. En dankzij haar goede woonzorglocatie ook mogelijk! Achteraf lijkt het veel langer dan een week.
“De mate van verwondering bepaalt je vakantiegevoel”
Aldus een dierbare neef die veel reist. In slechts 2 u en 15 min. vliegen ben je in Bari, Puglia, zd Italië. We huurden een auto en genoten van de prachtige kust, waar we verbleven in havenplaatsen. Historisch oude steden met levendige havens, waar nog
dagelijks vissersbootjes uit- en weer invaren met hun vangst. Veel bedrijvigheid en gezelligheid, zoveel te genieten! Zelfs in de Ionische zee gezwommen, de naam alleen al….Prachtig die azuurblauwe zee, maar nog wel een beetje fris.
Een Italiaans ontbijt is uiterst summier, hooguit een croissant en kop koffie, vaak aan de bar hangend genuttigd. Maar bij B&B’s en hotels is er gelukkig ontbijtbuffet. Lekker eten
en tegelijk mensen kijken is een aangenaam tijdverdrijf. Zoals die ochtend met aan beide kanten van onze tafel veel creativiteit. Links een stel waarvan mevrouw behangen met- duidelijk zelfgemaakte- sieraden, zoals lange gehaakte oorbellen. Ketting en armbanden
evenzo, en veel geregen kralen. Haar kleding- voornamelijk ròze- heeft veel kantjes en glitters en elke teennagel een andere kleur. Mijn kleindochters zouden het prachtig vinden, maar deze mevrouw was zeker vijftig. Toch durft ze lekker zichzelf te
zijn! Aan de rechterkant een creatie uit één stuk zoals een jumpsuit, bezaaid met de meest uiteenlopende bloemen. Duidelijk zelf gemaakt en met al die ondefinieerbare naden moet het haast wel een dekbedovertrek geweest zijn. Gedragen door een
dame met grijze krullen, rondom het gezicht pikzwart gekleurd. Maar de man er tegenover, ziend met ogen der liefde, lacht haar stralend toe.
Dan verschijnt een klein dik mannetje met vrolijk gezicht,
sprekend Danny DeVito. Hij loopt steeds met kleine hoeveelheden, zorgvuldig met beide handen vasthoudend, heen en weer. Pas wanneer hij gaat zitten zie ik waarom. Hij bibbert heel erg, heeft waarschijnlijk Parkinson. Ik was even vergeten hoe keihard het leven
is. De uitdrukking ‘Het leven is een feestje’ onderschrijf ik niet. Maar het vervolg over ‘de slingers die je zelf moet ophangen’ wèl. Dat hebben wij afgelopen week gedaan, met een klaprooskleurige auto.
Mijn moeder lijkt me nauwelijks te hebben gemist. Dat is voor het eerst en waarschijnlijk het gevolg van toenemende warrigheid. Tijdens onze afwezigheid lijkt de lente gegroeid, als een klein kind dat
je een week niet ziet. En ik bedenk zomaar dat het oude vrouwtje, op die bank daar in de avondzon, zonnestralen zit te breien.Roos