Een moeder is een fundament onder je leven. Wat je ook overhoop haalt en al is ze het lang niet met alles eens; haar liefde blijft onvoorwaardelijk. En uniek!
Dezelfde
dag nog, na haar begrafenis pluk ik de eerste bonen uit de moestuin.Heel secuur, één voor één. Een juiste bezigheid om alles te overdenken. Moe van emoties, toch vooral dankbaar. Alles, de dienst en begrafenis ging
goed en- heel belangrijk- in haar geest! Zoals bedoeld, een ode aan haar 99 jarige leven. Uiteraard in Heukelum, jarenlang haar woonplaats samen met vader. Ik voel echt goedkeuring. Bij de dankbare vibraties naar boven neem ik gelijk de uil in de hoge
boom midden in de tuin mee. Geweldig die aanwezigheid. Dagelijks -(ook vaak met z’n tweeën) al vanaf die laatste verdrietige weken van haar leven- zit hij daar. Alles volgend wat we doen. Hoe bijzonder is dat? Moeders lievelingsvogel
en overal in huis terug te vinden. In beeldjes, sieraden, op borduurwerk kleedjes en tassen. Leuk om te verdelen! En natuurlijk kreeg oma een uiltje mee op haar laatste reis.
Haar kamer op de verpleegafdeling
moest binnen een week leeg. Dat was de dag na de begrafenis. Dus vooral leeggeruimd terwijl ze opgebaard lag. Hoewel tevoren bedacht dat het extra moeilijk zou zijn, ervaarden schoonzus en ik dit niet zo. Het was of we dingen met haar konden overleggen,
zelfs samen af en toe grinniken. Het kleine huisje vol met typisch haar dingen. Foto’s brei- borduurwerk, jojo’s en veiligheidsspelden. We vinden tientallen briefjes en kaartjes met haar handschrift, steeds bibberiger en onsamenhangender. Zolang
ze het kon schreef moeder alles op. De dankdienst voor haar leven was niet moeilijk samen te stellen. We hadden er wel 3 kunnen maken, zoveel onderstreepte Bijbelteksten, genoteerde psalmen. De spullen richting kringloop worden zorgvuldig gewikt gewogen
en nagekeken. Sommige dingen zijn echt te dierbaar en ik merk met hoeveel draadjes ik aan haar verbonden ben. Ik sleep een ladekastje naar boven voor de herinneringen. Maar weet nu al dat het te klein is.
Herinneringen moeten druppelsgewijs een plaatsje krijgen, liefdevol opgenomen in m’n eigen leven. waar zij altijd een deel van was…. Waardevol genoeg om er de tijd voor te nemen, noodzakelijk zelfs! Er moet nog veel
uitgezocht. Zoals die honderden foto’s van mensen die allang overleden zijn! Maar niets overhaast, stap voor stap. Bonen plukken helpt daarbij. Ook dat kan niet even vlug, want je kijkt er zomaar overheen.
Nu, alweer bijna twee weken later. De stroom lieve berichten die de post bracht, is inmiddels gestopt. Een dierbaar mandje vol medeleven. En de uil blijft - om me te behoeden voor gewenning - af en toe een dagje weg.
Want is gewenning niet de doodsteek voor de verwondering? Roos.