Bijna nacht. Staand voor het raam zie ik de volle maan, niet helder maar een beetje omfloerst.
Ik hoor een meerstemmig kikkerkoor en ritselende boombladeren die elkaar
geheimen doorfluisteren …Regen of niet, de ramen blijven zoveel mogelijk open, dus m´n ziel kan de vrijheid in. Heerlijk om zo in te slapen. Bij het prilste ochtendgloren begint het al, de dag maar amper aan het krieken; het stopt pas bij het
laatste daglicht. Goed voor een aubade en een serenade De merel is een toffe gast, je kunt er dagelijks van op aan. En tijdens een regen of onweersbui zingt hij gewoon door! Ik word er altijd blij van. De‘blackbird´ in ´Morning has broken´,
dat mooie oude nummer van Cat Stevens. In mei zag je alles zomaar groeien,´Meiregen maak dat ik groter word´. Inmiddels al juni maar af en toe voel ik me nog steeds overdonderd door de intensiteit van het hele gebeuren, alles lijkt een metamorfose
te ondergaan. En zelfs bij een bewolkte dag gaat vroeg of laat opeens het licht aan…breekt het zonlicht door. Een (lente)dag zonder zon is net als wanneer je vroeger uit school kwam en je moeder was er niet. Het belangrijkste ontbreekt. Maar niet deze
lente, nu is moeder bijna elke dag thuis…
Tijdens het wandelen hoor ik kikker, karekiet en koekoek,drie K´s tegelijkertijd. Lopen met gezicht naar de zon geheven en rondom de geur van hooi. Op die mooie
Pinksterdag kwam de K van kleinkinderen er ook nog bij, ik kreeg de smile een paar dagen niet meer van mn gezicht!
´Nee foei!` Maar de hond is het gewend enbovendien doof, hij
rolt heerlijk door het kort gemaaide gras.…Alleen is de geur van hooi inmiddels vervangen door die van drijfmest. Is dat nou echt nodig op een wandelgraskade?
De tuin vertoont steeds meer overeenkomst
met- mijn definitie van- het paradijs.. ´Gardens are the closed things to heaven on earth´ schreef een goede vriendin eens voor me op...Mn moeder, breiend onder de parasol achter het huis,heeft er ook oog voor:“Terwijl
ik hier zit zie ik die rozen gewoon open gaan…” Ze zit ook graag naast het huis, waar ze op de weg kan kijken. Oldtimers, cabrio´s, motoren in colonne, ruiters te paard, van alles komt voorbij. Maar vooralfietsers in alle soorten en maten.
Ploegen zeer gemotiveerde wielrenners. En ook gezienop een racefiets - hoe is het mogelijk - iemand die heel relaxt een pizza eet, doos op het stuur…Leuk die verschillende fietshoudingen.Vanmorgen om 7u fietste al iemand voorbij in een hemdje.
Eerst komt de klep van zijn pet, daarna de rest en bij elke ronde van de trappers steeds weer eerst die klep, waarna hijzelf.. Maar het meest bijzondere zag ik bij het Piazzacentrum. Een kras ouder echtpaar, zeker tegen de
tachtig, Nee, niet degenen met dezelfde fiets- kapsel - petje -fleecevest en fietstassen. Maar in een echt professionele-niet minder uniseks- wielrenuitrusting, compleet met nopschoenen, strakke korte broek en helm. Aldus uitgedost stapten ze door de daar
aanwezige draaideur en stevenden- tot mijn verbazing- af op een stel degelijke elektrische fietsen met fietstas.
Geweldig die lange dagen. Heerlijk om ´s avonds voor het journaal nog een poosje in de tuin
te rommelen. Net wil ik naar binnen gaan en dan is tie er weer, de merel. Om me moed in te zingen, waardoor ik nog even buiten blijf. En net op tijd binnen ben om te horen dat het morgen weer mooi weer wordt. Waarmee tòch het belangrijkste gehoord,
meer hoef ik niet te weten. Het is zomer! Roos