Regen wind grijze misère… Bijna was de hoop op een winter met spierballen vervlogen. Maar….-eindelijk
deze zin eens van toepassing- ..desalniettemin, niet tegenstaande het feit dat het er niet naar uit zag, kregen we zomaar een klein weekje echt winter; vorst en ijs! Eindelijk ‘rode wangen weer’! Hoe welkom…
Dus iedereen zijn molshoop uit. Naar buiten, vrolijke gezichten, voelbare saamhorigheid.
Eventjes wat anders, als een stukje bevrijding. Sneeuw, licht, wat een wereld van verschil!
En na tijden van
hooguit even een Teletubbie zonnetje, (ver)scheen hij weer, en hoe! Kleurde de lucht wintersportblauw.
Al wekenlang schuilen ganzen, meerkoeten,
eenden- vaak al gepaard-, waterkippen en zelfs kraaien samen in grote groepen, Allen soort bij soort, onder het logo: ‘Samen staan we sterk’ In winterdekking, tegen de kou en het gevaar van een hongerige roofvogel.
Steeds duidelijker wordt het dat wij mensen dit ook nodig hebben en het gemis wordt schrijnend. In hoeverre is het mogelijk je te warmen aan een digitaal vuurtje?, een knuffel
of emoticon kus per Email of post? Waartoe dienen alle sensoren waar onze huid vol mee zit? De krant wijdt er een bijlage aan, zelfs in onze kerk wordt het genoemd : Aanraking is essentieel, het hoort bij de eerste levensbehoeften. Zonder dat gaan we
een beetje schrompelen. Digitaal contact volstaat een tijdje maar zal op den duur alleen verlangen versterken naar het echte. Hoe lang wachten we al op het vaccin? Als een reikhalzend uitzien naar de prik der verlossing.
Misschien is deze periode zelfs een beetje te vergelijken met de net begonnen 40 dagentijd voor Pasen? De tijd waarin veel Christenen gaan vasten of hun leven anderszins
versoberen ter voorbereiding. Bewust op rantsoen gaan. Waarna we met Pasen in de opstanding van Christus onze verlossing mogen vieren. Zoals moslims ramadan houden voor hun Suikerfeest.
De wintervreugde is snel voorbij, maar behalve nieuwe moed, activeert het ook ongeduld.
Hoe
lang moeten we nog leven op dit rantsoen, als autorijden met 1 voet constant op de rem?
Bij de supermarkt koop
ik wekelijks potjes met voorjaarsbolletjes à 0,99 cent.
De groene sprietjes erbovenuit piepend maken me blijer dan de uiteindelijke
bloem.
En via een website bestel ik een spannende kleur nagellak voor mijn teennagels…Alvast voor komende zomer…
De natuur begrijpt het helemaal. . Rustig aan, stapje voor stapje één dag tegelijk. Enigszins verbaasd, de binnenkomende lentesignalen nog niet helemaal
bevattend, scharrelen de vogels rond. Overal zie je gesnoeide bomen, hun misvormde takken, afgehakt ten hemel geheven. Als naakte oude mannen staan de afgeknotte wilgen ontluisterd langs de slootkant. Maar het keukenraampje stond vandaag al open. Het gras
is geel/bruin door de vorst, maar sneeuwklokjes en krokussen krijgen aardig de smaak te pakken. En hoewel ze zich nog even koest houden, is het slechts een kwestie van dagen voordat de merel ons ’s morgens vroeg met zijn zang gaat verrassen.
Bij de meegebrachte tulpen prik ik met een speld een klein gaatje net onder de kop. Om een te snelle uitbundige bloei tegen te gaan. Roos.