1001 mogelijkheden!
‘Over een uurtje een bakkie in de zon’ beloof ik mezelf, gewapend met emmer sop, dweil en frisse tegenzin de trap oplopend. Aan het eind van de week komt kleindochter twee nachtjes logeren,
genoeg motivatie om aan de slag te gaan.
Het is of elke zonnestraal levensmoed infiltreert. Je kunt het gewoon je lijf in voelen gaan.
Levensmoed creëert mogelijkheden, of te wel possibilities, wat een geweldig woord. Een voorjaarswoord dat tintelt! Gevonden op een pak soda: ‘1001 possibilities’ Want je krijgt overal zin in. Om met meubels te slepen, dingen te
veranderen, te verven. Wat jammer dat verbouwen zoveel geld kost. Het is natuurlijk verstandiger me gewoon tot een grote voorjaarsschoonmaak te beperken….
De koolmees zingt het hele jaar door, maar ik weet zeker dat hij nu heel wat meer noten op zijn zang heeft dan een maandje geleden. Het torenvalkje staat ten einde zijn prooi te bemachtigen net wat hoger te bidden. De dakgootmussen en rammelende
hazen (her)ontdekken aarzelend de liefde. Lente en liefde horen bij elkaar, is hoe dan ook heilzaam voor de gemoederen. In mijn geval lukt het zelfs het nachtelijk gesnurk van manlief te bezien als het genoeglijk spinnen van een ouwe kater!
De was droogt weer aan de lijn en in de meterkast loopt de ouderwetse stroommeter terug. Leve de zonnepanelen! Mannen van Stedin, jullie kunnen vooralsnog even de boom in met je
nieuwe ´slimme meter’. Inmiddels ook de eerste kievit gespot, zelfs al een ei… Hoorde ik echt een scholekster? Sinds een paar avonden, vlak voor donker zingt een zanglijster betoverend mooi. De gordijnen blijven extra lang open want
soms kun je in de schemering uilen zien vliegen!
De lente overrompeld, maar het juicht nog niet buiten, er is nog nauwelijks groen en de sfeer
pril en aarzelend. Misschien zelfs argwanend te noemen, beducht voor het befaamde addertje, dat inmiddels met zn kop al onder het gras vandaan kwam…’Ja maar winter, dit kan toch niet alles zijn?’ Nog maar even geleden vroeg ik me af of het
misschien raadzaam zou zijn winterbanden aan te schaffen…
Dan is het ineens
vrijdagavond, en na een paar intensieve dagen de rust weergekeerd. Het schommeltouw slaan we voorlopig weer terug om de pergolalat. De echo van het ‘Oóóómà…!’ blijft nog even in mn oren. Behoorlijk uitputtend
maar o zo gezellig dat meidengedoe! Samen de hort op, naar de kringloop, boodschappen doen. Haren vlechten… De echte paardrijles in de manege vlakbij, was een schot in de roos. Wat vond ze het geweldig!
‘Oma wat stinkt het hier toch..,’ ‘Ja lieverd, dat klopt, de boeren zijn volop aan het gieren.’
Maar het allermoeilijkste was breien leren! ‘Oóóómàààà nou komt er wéér een gat…!’ Pffff zoveel ongeduld!
Nu eerst alles eens rustig overdenken… Het bad loopt vol… ik laat me heerlijk het weekend in dobberen!
Roos.