herfstbesjes
Met een klap valt het volle peperbusje uit de kast. Kapot natuurlijk. Wat een bende. Maar dankzij de stofzuiger snel opgeruimd. Waar zouden we zijn zonder? Gelijk de rest ook maar even doen. De stofspin bovenin
de hoek gaat ook mee, dus die draait lekker door de peper. Wat een dierenbeul ben ik eigenlijk! Met satanisch genoegen kan ik een mug doodmeppen. Klets, weer een bloedvlek… (verwijderen met koud water). Doodslaan lukt meestal pas nadat het corpus delicti
al gestoken heeft en vlak boven je hoofd in opperste gelukzaligheid uit zit te hijgen. De spin op het toilet, snel vol afgrijzen in toiletpapier gegrepen, spoel ik gelijk het riool in. Altijd nog beter dan een goudvis, wat een vroegere buurvrouw deed toen
ze die zat was. Insecten liquideren heb ik weinig moeite mee. Moeten ze maar buiten blijven. Met dieren die onder mijn directe verantwoording vallen is het een heel ander verhaal. Afgelopen juni moest onze hond ingeslapen, maar ik heb nog steeds het
idee hem te horen piepen of blaffen. Koeien zijn geweldig om naar te kijken, reuze rustgevend. Vooral in het weiland. Maar hoewel er tussen opgegroeid, ben ik altijd blij dat we geen boerderij hebben. Ik zou werkelijk geen nacht meer slapen. ‘Heeft
Drieka 3 nog steeds koorts… komt het kalf van Metje 2 nog niet?’ En de kalfjes moeten in heel korte tijd bij hun moeder vandaan en ’s morgens vroeg opgehaald. Het kalf blèrt om de moeder en omgekeerd. Nee niks voor mij. Het leven
op de boerderij was vroeger niet bepaald zachtzinnig. O wee was er een kip broeds en daardoor een tijdje van de leg. Zonder pardon werd het beest door mijn moeder met het achterwerk in een emmer koud water geplonsd, vervolgens in een jute zak gebonden een
etmaal in de boom gehangen! En in zijn tussendoorse vrouw-loze tijdperk prakkiseerde mijn broer er niet over om voor de (veelal zwerf-) katten voer te kopen. Ze moesten- zei hij- maar leven van de jacht en visserij.
Het muggenleed is trouwens bijna geleden want de herfst laat het laatste restje zomer in prachtige kleuren uiteen vallen.
Op zoek naar de maan en wat sterren
stond ik afgelopen nacht een poosje voor het raam. Vandaag, lopend in de polder, zag ik een vergelijkend wazig lichtje tussen de wolken doorpiepen. Alleen zal het nu ongetwijfeld de zon zijn geweest. Met de herfstkleuren erbij is het nog te doen, maar het
grote grijze niks komt grijnzend dichterbij. Overdag grijs, ’s nachts zwart en doodstil. Ik haat het en word echt wakker van de stilte. Geen eend die kwaakt…en waar blijft de uil nou? Dan liever een enorme stortbui, zolang er maar iets gebeurd!
Dat nachtelijk geworstel kan uren aanhouden. Maar gelukkig er komt altijd een eind aan. Tussen 5 en 6 uur beginnen de hanen van hiernaast. Mijn ontspanmoment, het komt goed, is weer voorbij. Ze verjagen de piekerdemonen. Het zijn er minstens 3 en de laatste
die erbij kwam heeft een heel hoge stem. Echt hilarisch. Ik noem het de sopraanhaan, moet even grinniken, draai me om en slaap op dit ritme als een os. Zelfs dieper dan de hele nacht! Roos