Voordat in de avondschemering de gordijnen dicht gaan wachten we even op de uil(en) die tegelijk met de sterren, vlak voor het donker verschijnen in en boven de bomen aan de overkant. Volgens mij hoort de maan hier ook
bij. Maar het lukt me al weken niet deze te spotten. Als je niet beter wist zou je zeggen, hij is weggewaaid. Nu snap ik helemaal niks van die maancyclus en wil dat lekker zo houden. Er worden veel te veel
mysteries ontrafeld en dromen teniet gedaan…
‘De titel is aan uw boekenlijst toegevoegd’ Alweer een mooi boek op de E-reader. Dankzij het KoboPlus abonnement à €10,- p mnd. Daar
wordt je toch hebberig van?
Weinig plekken te bedenken, waar het beter is opgehokt te zijn dan hier. Midden in de natuur wonend, waar bij tijd en wijlen de hazen rond het huis buitelen.
We lopen dagelijks een stuk, soms al voor 8 u ’s morgens, de vorst nog op het land. En gaan, wanneer die immer blowing wind wat luwt soms ook wel fietsen. Onderweg zien we bij passerende medeplussers soms die zo herkenbare- ietwat schuldige- ‘kijk
ons eens lekker gaan’ blik in de ogen.
Toch blijft het wandelen veruit favoriet. Lopen maakt dat je een deel wordt van alles,
waaraan je op de fiets voorbij rijdt. De eend, die van me schrikt, stijgt bijna loodrecht op uit het water. Rakelings scheren twee ooievaars over, wat zijn die eigenlijk groot. Een aalscholver roeit verbeten
tegen de wind in. We horen grutto’s en ontwaren scholeksters. Het verderop m.b.v. sleepslangen geïnjecteerde drijfmest weiland is bijna bedolven onder krijsende meeuwen. Die horen toch aan de kust thuis? Al met al weinig kievieten. Groot gelijk,
ik zou hier ook niet in die stront bagger gaan zitten! Hoog in een boom zingt een vogel adembenemend mooi.
Of we HET virus onder de leden hebben is nog onbekend, hoewel recent stevig door de medische molen gehaald.
De kleinkids (3 en 4 jaar); als noodzakelijke oppas slechts één dagje hier; hebben ons aan uitgebreide dokters tests onderworpen en vol pillen gestopt. Helaas zijn verdere oppasdagen wegens hoge risicofactor afgeblazen. Het is ook stil zonder
mijn maandagse oppasbinkie, ‘De aap in de kelder moet nu zelf alle bananen opeten…’ Angstige beklemmende tijd dit, geen dag zonder tranen. Wereldwijd gezien misschien wel de heftigste maanden/jaren? van onze generatie. Mijn moeder
heeft de oorlog meegemaakt, dit lijkt een vergelijkbare impact…Nu moet ze het zonder ons stellen. Triest hoor, ben je daar 99! Herken je me nog als dit maanden gaat duren? Bijna dagelijks kreeg ik je toch weer even bij de les….Verzachtend: sinds
gisteren kunnen we, dankzij de zorgkanjers, dagelijks videobellen… compleet met kushandjes! Ik stop een blad met sommetjes in de tas gewassen kleding die twee keer per week rouleert. ‘Schooltje spelen’ was in onze kindertijd altijd jouw
favoriete bezigheid.
Zo zit ik soms als rechtgeaarde oma in het zonnetje voor het raam te breien aan een vestje voor mn kleindochter.Op de weg hiervoor- haast geen verkeer-
geeft een vader zijn zoontjes les in skeeleren. Wat een goed idee!
En in alle stilte buiten klinkt luid en duidelijk de schaterlach van een groene specht, alsof die in naam van de Lente
de draak steekt met de ernst van het hele gebeuren… Roos.