De Rijn is ook prachtig!
Er drijft een mondkapje in de Dordogne. Deze zin omvat misschien wel de hele vakantie. Genieten, maar niet onbezorgd. De dreiging blijft.
Aan de Dordogne
kamperen is onverminderd heerlijk. Liever gingen we nog zuidelijker maar daar geldt echt code oranje. In glashelder water (je kunt overal staan) dagelijks een stuk tegen de stroom in zwemmen. Evenals de toestellen in de sportschool leidt het nergens toe, maar
hóe vele malen lekkerder! We rusten heerlijk uit, nemen zelfs de tijd om een mol te zien wroeten. ‘s Morgens vroeg komt steevast een groep zwaluwen drinken. De kleine vogeltjes met spikkeltjes borst, steeds onder de caravan door hippend,
blijken jonge roodborstjes. De rode kleur verschijnt pas later. En....helemaal prachtig, we horen de wielewaal!
Zoals altijd wandelen we heel wat af, immer op ontdekkingstocht. Met puppy is het
deels lastig, deels een feestje. Op rustige paden mag hij los en buitelt over het pad. Op jacht naar sprinkhanen en vlindertjes. Omzichtig vanwege de stekels eet hij bramen zo van de struik, net als wij doen. Deze vakanties blijken een goed concept wat- steeds
tot m’n eigen verbazing- nu al jarenlang stand houdt. Op de een of andere manier is de hang naar avontuur het grootst. Caravanclaustrofobie, vaak urenlang nachtbraken met opvliegers ten spijt. De overlevingsstrategie: Niet op alle slakken zout leggen.
Taakverdeling en elkaar ruimte geven, ieder de eigen dingen doen. En niet onbelangrijk: een opgebouwd vermogen om echtelijk gesnurk in de nacht te beschouwen als het genoeglijk spinnen van een ouwe kater...
Door
Coronagevaar zijn we steeds noordelijker Frankrijk uit- en Duitsland in gedreven. Het gaat om dezelfde pandemie maar wat een verschil in handhaving! Zoveel regeltjes op de Duitse camping om over te struikelen. Gewoon niks voor mij. Natuurlijk zal het nodig
zijn, ik doe echt mijn best maar zie voortdurend iets over het hoofd, zelfs berispt door de campingbaas. (Zijn naam is trouwens Reginald.... whats in a name) Ik word zo obstinaat van die man met z’n gedragsregels en looprichtingpijlen! En- we hadden
het kunnen weten- waar regeltjes zijn vind je Hollanders. In Frankrijk moesten landgenoten met een lampje gezocht. In Duitsland worden we keurig in een rijtje neergezet. Bij soortgenoten. (Goedemorgen, goedenavond...waar kom je vandaan…Grrr…)
Pal tegenover een braaf echtpaar met een piepklein onopvoedbaar kefhondje. Peerke vindt het geweldig. Help ik wil naar huis!!!
Tevergeefs speur ik de boom af…Had ik nu echt verwacht
dat die uil daar 4 weken op ons ging zitten wachten? Voorlopig zijn we nog wel even bezig met onkruid en stormschadegevolg. Alle planten leven nog binnen en buiten en het gras is duidelijk een keer gemaaid. Ik ben dankbaar dat er voor gezorgd is! Maar
had ik nu echt verwacht dat er gespoten zou zijn tegen het onkruid in het grindpad….? Je zou er bijna een geit voor neerzetten... Dat iemand, wetende dat er storm kwam, moeite/tijd zou nemen de zonnebloemen te stutten waar ik zo blij mee was?
Het doet pijn ze allemaal af te moeten knippen. Gelukkig kunnen de koppen opgehangen, pitten als vogelvoer. Uit het teleurstellende gevoel leid ik af dit toch gehoopt te hebben… Hetgeen meer zegt over mezelf dan degenen die naast eigen drukke werkzaamheden
voor huis en tuin zorgden. Door mijn eigen onrealistische droomwereld, waarin het vaak prettig toeven is. Het lastige is alleen dat het naar beneden donderen onverminderd pijn doet.
Zolang mijn
moeder er nog was, dement of niet, vertelde ik haar van alles. Zelfs al begreep ze het niet meer gaf ze vaak toch nog de gewenste reacties, gewoon omdat ze dit haar leven lang gewend was. Zonder haar voelt het best eenzaam. Het onvoorwaardelijke is verdwenen,
een stuk thuis weg. Keihard, maar moet iedereen niet zo leven? Is dit ten lange leste volwassen zijn? Roos.